Prvi pisani tragovi o organizovanju Romkinja na ovim prostorima datiru još od 1920-tih, kada je u romskom naselju Čair ma’la u Nišu osnovano prvo neformalno žensko pevačko društvo. Članice, žene različite starosti, nastupale su u raznim gradovima tadašnje Jugoslavije pred romskom i neromskom publikom.
Iako ne postoje pisani tragovi koji to beleže, poznato je i da su Romkinje bile uključene u antifašističku borbu, kao i u antifašistički pokret žena (AFŽ).
Od 60-tih godina počinju da se organizuju folklorna romska udruženja širom Jugoslavije u kojima su i Romkinje bile aktivne, mada ni to nije zabeleženo. U folklornim udruženjima su muškarci bili javno istaknuti a žene su bile vidljive najviše kao plesačice, iako su imale veoma važnu ulogu i u organizacionim poslovima.
Tokom devedesetih godina u Srbiji, u periodu sukoba i stradanja, sveopšteg nacionalizma i mizoginije, počinje da se javlja nova snaga za ženski otpor. Ideja ženskih ljudskih prava je preko aktivistkinja u romskom, ženskom i omladinskim pokretima dobila novu dimenziju. Romski ženski aktivizam skrenuo je pažnju na marginalizovane grupe, kao i očiglednoj i svakodnevnoj diskriminaciji koju trpe pripadnice romskog naroda. Ovim se istovremeno u pojmovnik ljudskih prava kod nas uvodi i termin “dvostruka diskriminacija”.
Pojam dvostruke diskriminacije opisuje da su Romkinje diskriminisane zato što su žene kao i zbog pripadnosti manjinskoj, marginalizovanoj etničkoj grupi. Uskoro je postalo jasno da je potrebno ovaj termin zameniti pojmom “višestruka diskriminacije”, odnosno “intersekcionalnost”. Time se naglašava da se diskriminacija dešava i po još mnogim drugim osnovama, kao što su klasa, rod i seksualna orijentacija, religijsko opredeljenje, zdravstveno stanje, itd.
